Inge's vleugels

Februari 2012

Maandag opname, vrijdag operatie, dit is zondags.

Twee weken later opgelucht thuis

Een jaar later. I'm back

Het begon op maandag:
Eindelijk valt er sneeuw. Die hele dag een dik pak. Het rookt in wit buiten en uitgerekend vandaag heb ik vol program. Ik zwaai een enthousiast kind de vlokken in als hij naar school gaat en neem me voor zo snel als kan hem te voorzien van snowboots.
Ik heb een goede ochtend. Intervisie ....je kijkt er tegenop van te voren maar uiteindelijk is het altijd zeer leerzaam. En steeds weer valt me op hoe fijn het is om van collega's te horen hoe ze werken. En hoe prettig ze mij in hun midden opnemen. Ik hoef niets te bewijzen, ze accepteren me als een van hen en schijnbaar is de toewijzing aan deze groep al voldoende om te weten dat ik weet wat ik doe. Aangenaam gevoel geeft dat.

Die middag bezoek ik een van mijn clienten. Ook daar eindelijk na lang stilstaan progressie. We maken een plan en ik heb er zin in.
De client van die middag belt af, J is ziek. Dat geeft wat ademruimte voor die snowboots.......
Ik bel de client van die avond af en verzet naar andere dag ook gezien de sneeuwval en het gebrek aan sneeuwbanden onder mijn auto.

Ik ben thuis......aanschouw het roodborstje in mijn tuin en maak foto's. Brenger van voorspoed zo zegt men............... Haal het kind van school en we gaan meteen voor die sneeuwlaarzen. Wat een perfect excuus geeft om lekker met de honden de sneeuw in te trekken. John gaat ook mee. Een prachtige witte wereld ontvouwt zich voor ons op de Ambyerhei. En de honden genieten maar wij niet minder.

Een avond als alle anderen....eten, kind naar bed, wat tv kijken, beetje soezen, en even bellen met een vriendin. John gaat naar bed tijdens ons telefoon gesprek en nog geen kwartier later voel ik het. Ik negeer gaat wel over.

Maar het trekt niet weg. De drukkende pijn op mijn borst spreid uit naar mijn armen en trekt naar mijn rug. Ik heb het benauwd. Omdat ik overtuigd ben dat het wel over zal gaan, breek ik het telefoon gesprek af en concentreer me op mijn ademhaling. Probeer rustig in en uit te ademen maar de pijn neemt niet af. Het wordt erger....... de druk breid zich uit en duwt me letterlijk omlaag. Trekt aan mijn bovenarmen alsof ik niet mag verzetten. Ik moet zien dat ik bovenkom. John wakker maken. Met mijn pufje in de zak trek ik de trap op de pijn neemt toe......

John krijgt me niet rustig en we dalen samen die trap weer af. Hij belt de huisartsenpost en de paniek schroeft mijn keel dicht. De pijn neemt toe.
De sirene maakt het echt....ik zie de zwaailichten door het erkerraam de sneeuw buiten blauw kleuren. Ik weet de honden nog in hun bench te krijgen en heb intussen mijn vader gebeld met het verzoek te komen om op David te letten.
De mannen komen en spuiten me nitro onder de tong.

Oke heren alles over geen pijn meer klaar jullie mogen gaan. Ik denk dat allemaal want de pijn is weg. Ik voel niets meer dan is het goed toch? Maar ze gaan me meenemen...... ik zie de taferelen van mijn moeder voor mijn ogen en wil niet. Ik toch niet. Dat kan niet. Het is een vergissing.
In het ziekenhuis zien ze afwijkingen op het hartfilmpje en het infuus met de nitroglycerine ontneemt me het denken. Ik heb van die troep een gillende migraine en nadenken hoort niet meer tot mijn wereld. Morgen is alles over.

Die nacht is een hel nacht. Ik ben zo misselijk, spuug alles wat in me zit uit, en denk dat mijn hoofd gaat ontploffen.......god wat ben ik ziek. Als ze me van de nitro afhalen en wat geven om mijn misselijkheid en hoofdpijn te minderen val ik in een onrustige slaap. We wachten op bloeduitslagen als die goed zijn mag ik naar huis........

Dinsdag:
De uitslag komt. Afwijkingen te zien. Ik moet blijven voor verder onderzoek

GODVER!!!!!!!!!!!!

John gaat naar huis ik kan met moeite mijn paniek bedwingen.... ik wil daar niet alleen zijn. Alsof ik voel wat komen gaat.

Na de eerste harthulp, naar de hartbewaking mag ik naar de mediumcare met toeters en bellen uiteraard. Allemaal op nog geen 24 uur. Ik hoor hoe ze van zinnen zijn een catheterisatie te gaan doen. Via mijn liesslagader naar mijn hartkransslagaders kijken. Ik ga er nog immer van uit dat allemaal wel mild zal zijn. Ik weet intussen dat ik een miniem hartinfarct doorstaan heb. 43 ben ik..... kan niet anders dan meevallen.

Ze prikken me compleet lek ik ben bont en blauw nu al op mijn armen niet gek ook.... ze geven me drie keer per dag Heparine en geen bloedcel stolt nog in mijn lijf. Alle wondjes die ik opliep door een obstinaat kitten thuis beginnen opnieuw te bloeden. Ik zit onder de pleisters dan ook.

Ik verkas nog eens van kamer omdat mijn buurman niet blijer werd van mijn masker waarmee ik slaap ( apneu) nu lig ik alleen. Iedereen rond me is geschrokken. Ik ook maar ben nog immer overtuigd dat het allemaal wel zal meevallen. Ik ben tenslotte jong kan niet anders.

Woensdag:
Ik wacht nuchter op de catheterisatie. Die middag halen ze me eindelijk. Zo'n slangetje via je lies je lijf in is raar. Het voelt apart. Ik kan af en toe beetje meekijken op de monitor maar weet uiteraard niet waarop te letten. Ik zie de gezichtsuitdrukking van de cardioloog die daar met me bezig is serieus worden. Dat bevalt me niets.
Als ze na druk overleg en wat blikken richting mij ( ik kan het niet volgen) teruglopen naar mij voel ik aan alles dat het nieuws dat komen gaat niet leuk zal zijn.

Tja....... dotteren, stent zetten daarvoor zijn er teveel plekken, het gebied dat slecht is is te groot. Of opereren een optie is is nog de vraag...........

Het voelt alsof iemand mijn doodsvonnis tekende daar. Ik kan niets, lig op een tafel met een slangetje in mijn liesslagader en hoor ze vertellen dat ze niet weten wat ze met me moeten omdat het zo erg is. Dit kan niet waar zijn. David schiet duizende keren door mijn hoofd, dat kind is pas 5 ik moet nog zo lang over hem moederen dat kan toch niet zomaar? Blinde paniek die geen andere kant uit kan dan via extreme uithalen huilend op die tafel daar. Ze drukken intussen mijn liesslagader af en doen me ongans pijn. Ik gil en schreeuw het kan me niet schelen ik ben boos, en zooooooooooooo bang.

Eenmaal op mijn kamer terug komt die zelfde dokter bij me om me te vertellen dat ze gaan overleggen maar ze me zeker wel kunnen helpen. Ik ben in het AZM tenslotte ( alsof me dat gerust stelt) daar lopen de beste cardiologen rond. Maar een bypassoperatie gaat het wel worden. Morgen hoor ik er meer over of ik nu maar even 12 uur mijn been niet wil bewegen en oplet dat die slagader afgedrukt blijft. Dat ik intussen mijn billen niet meer voel vraagt niemand naar..... laat staan hoe ik me mentaal voel na zo'n dag..............ik huil heel stil vele tranen.
Donderdag:
Deze dag komt het vonnis..... ik moet een bypass zeker 2 a 3 en dat zal uitgevoerd gaan worden volgende week...... mijn idee van op vrijdag naar huis en gewoon de verjaardag van Anny vieren was al eerder in duigen gevallen. Ik voel me tam, leeg, lamgemept. Ik kan al die info nog helemaal niet bevatten. Maandagmiddag op de hei had ik nog niets. Nergens last van ook.
Die middag hoor ik meteen ook nog even dat ik alweer van kamer verhuizen mag. Moet naar de gewone afdeling wachten op de operatie. Die zelfde avond verhuizen ze me.
John loopt nog mee voor hij naar huis vertrekt. David loopt huilend omdat hij me zo mist de afdeling af en ik breek als ik vlak daarna een oud collega zie. Hij laat me gierend huilen. Verteld me wat me te wachten staat die week erna. Ik ben zooooo vreselijk bang. Overleef ik dat allemaal wel? Mijn zoon! Dat kan god me toch niet aandoen en die kleine man toch ook niet. En wat als ik wel overleef? De pijn...... ik ben zo vreselijk bang.

Als ik weer een beetje bij ben en nog wat tv kijk, loopt de zuster mijn kamer binnen met een mij onbekende jongeman. Hier is ze.....???

Het blijkt een cardiochirurg. Hele inleiding later blijkt dat de patient die voor morgenmiddag ingepland stond voor bypass vandaag met spoed geholpen is en er plek vrij is voor mij.
.............................................................................................................
.......................................................................................

Ik heb tot morgenvroeg 8 uur om te beslissen.

Ik bel met John, ik bel met Whera. Ik beslis. Het voelt als een stoomwals maar ik kan het maar gehad hebben. De woorden van Whera mijn houvast........ik ga morgen onder het mes.

En dan is het vrijdag 3 februari.

Om 8 uur is John er al met David.
Om half negen horen ze dat ik ervoor ga.
Om negen uur ga ik voor een echo, prikken ze bloed, scheren ze me mijn benen, mijn arm, en mijn liezen. Tijd om bang te zijn heb je bijna niet maar angst schiet alles verzengend door mijn lijf en hoofd iedere seconde dat ik wacht tot ik naar de OK ga.
Om half twaalf halen ze me. En neem ik afscheid van John en David en weet ik niet of ik hen ooit nog levend terug zal zien.
Ik herhaal als een mantra in mijn hoofd wat Whera me vertelde. Laat me voorbereiden op de OK en als de narcosestoffen mijn lijf binnenkomen vertrekt mijn bewustzijn in het door Whera geleverde Mantra. En is mijn licht uit.

Vrijdagavond en zaterdag:
Je zweeft......... drijft op flitsen herinneringen van mensen die me dierbaar zijn, een gezichtsuitdrukking, een opmerking, een aanraking, een woord, een lach........ze zijn bij me en dragen me op flitsen van en op al die dierbare momenten die waren en me nu drijvend houden. Daartussen de gillende momenten van pijn, weten dat je aan de beademing ligt waartegen je je wanhopig verzet, was John er nu? Of droomde ik dat maar. Pijn.............zoveel pijn tot je weer wegdrijft op herinneringen en de woorden van Whera...... die zou toch komen op zaterdag? Is het al zaterdag?
Dorst..... zo'n vreselijke dorst! Was dat mijn stem die om wat te drinken vroeg? Waarom haal ik zo moeilijk adem...... god wat heb ik pijn! En dat bekertje waarom is dat drinken zo snel weg. Waarom kost me concentreren zoveel moeite...... dorst..........ik heb zo'n dorst!
Laat me toch wat drinken..........en pijn...........zoveel pijn..............
John was er.... ik was me echt bewust van zijn zijn bij mij. Maar wat hij gezegd heeft ? Ik kan het niet onthouden. Ik zit wat rechter, begeef me tussen kunstmatig slapen en wakker zijn in. Pijn.......zoveel pijn en ademen is een ware hel! Ze halen ook de drains eruit gadverdamme wat doet dat zeer!
Mijn billen oh man ik voel mijn billen niet meer. Mag ik wat anders zitten misschien? Die broeder hij is niet vriendelijk. Waarom niet eigenlijk?
En die nacht moet ik hoesten...... en het gaat niet ik krijg het echt niet weg gehoest. Het doet zo'n onganse pijn. Hij helpt niet. Broeder Johan........een belg........mijn eigen schuld. Waarom is dit in vredesnaam mijn schuld? Welke oefeningen had ik moeten doen dan? Zie je niet dat ik hier half aan het sterven ben ik krijg het niet opgehoest..........zeiknat van het zweten ben ik een uur verder voor ik weer "normaal" adem.
zondag:
Ik mag uit mijn bed. Het is zo'n opluchting om even te zitten. Met benen als pap halen ze me met met twee man uit mijn bed. Ik sta maar vraag niet hoe. Maar ik vecht ervoor. Zitten in een stoel is zo fijn! Mijn buik lekt hoor ik ze vertellen als ze mijn verbanden wisselen is het een groot bloedbad. Het draingat lekt nogal schijnbaar. Ze leggen een hechting aan.
Die dag blijft het bezoek me bij. Ik ben nog altijd duf maar ik herinner me weer.
En ik mag af en toe even in de stoel.
Die nacht is Johan er weer...............
Het is een drukke nacht. Hij vloekt en tiert en is vooral druk met anderen. Aangezien ik toch niet slapen kan zit ik recht in bed en trekt hij mijn bedgordijnen dicht omdat ik de slaappil weiger. Ik kan niets meer zien, zelfs geen klok die me vertelt hoeveel uur van die nacht ik nog moet. Ik kan niets. En neem me voor geen kik te geven. En hoop hard dat ik niet hoef te hoesten. Ik had de fysio aan mijn bed. Die leerde me hoe ik hoestaanvallen kan oplossen. Dat bedoelde hij dus. Ik hoor hem vloeken en tieren op andere patienten. Van mij heeft hij geen last. Ik ben als een muisje achter mijn gordijn. Tot ik in de morgen mijn beker water omgooi in al mijn nog zo onhandig zijn. Ijskoud maar ik klaag niet en hij besluit dat hij me wel alvast even komt wassen.......... gelukkig mag ik daarna in de stoel. Het is nog erg vroeg maar laat mij maar stilletjes in mijn stoel met een kopje thee dan hoor je me niet. Dank en wat fijn......... wachten tot de vroege dienst komt........

maandag:
de vroege dienst besluit dat ik naar Mediumcare mag.
Goddank!!!!!!!!!!!!!
Daar lig je ook met 6 man in een ruimte maar het personeel is vriendelijk, de sfeer prettiger.

Ze helpen me die dag met lopen naar de wc. Ik lopen....... het kost me alles wat ik in me heb maar ik loop. Ben zo duizelig als ik groot ben maar de complimenten dat ik het doe zijn me dat tochtje uitputting wel waard.

Die avond als het bezoekhalfuurtje start zie ik de schuifdeuren open en dicht gaan en kijkt mijn zoon met grote ogen in de mijne en roept MAMA!!!!!!!!!! voor de schuifdeuren weer dicht zijn.

Ik hoor hem achter de gesloten deur boos zijn. Daar is mama. IK WIL NAAR MAMA!
Ik smeek de broeder die deur te openen. Dat is mijn zoon ! En dan komt David naar me. Ik zie mijn zoon weer.
In tranen realiseer ik me........Ik ben er .

Ik doe het nog. Ik ben er weer. GODDANK IK BEN ER NOG!

Mijn borstkast en beenwond worden met zo'n 50 nietjes bij elkaar gehouden. Pijn is mijn tweede naam. Hoesten en niezen doe je met een kussen tegen je borstbeen gedrukt, alles kost je moeite maar ik ben er en houd mijn zoon in de armen. Voorzichtig maar toch!

Dinsdag:
Mag ik naar de gewone afdeling. En daar revalideer ik met rolator en wilskracht tot rondje lopen, mijn eigen haren weer wassen tot ik zover ben dat ik op vrijdag precies een week na mijn operatie naar huis mag. Eindelijk naar huis al begint daar revalideren pas echt.

Vrijdag:
Thuiskomen is opnieuw breken. De koppen van je honden op schoot, een kitten via je pijnlijke been omhoog klimmend maar bohhhhhhhhhhhhhh wat is het fijn ze te zien! en met mijn handen in hun vacht te kroelen. Vermoeiender dan je dacht, heel wat opstakels te nemen en bulten te beklimmen maar wel thuis..................eindelijk weer thuis waar ze me met ambulance weghaalden anderhalve week geleden.

vandaag:
Ik ben intussen drie weken en een paar dagen thuis na mijn operatie.
Ik scharrel een beetje rond hier. De nietjes zijn eruit. Mijn beenwond is nog wat onstoken op plekken maar begint ook voorspoedig te genezen. MIjn borstwond is "mooi". Ik smeer daar al met Bio-olie.
Verwerken moet je..........ik vind het zo ongans lelijk die borstwond, zo'n aantasting van mij, mijn vrouw zijn, zo'n getekend zijn dat niet te verbergen valt. Daarbij ik kan nog zo weinig. Alles kost me nog zo ongans veel moeite maar ik verzet me iedere dag en probeer voortgang te maken. Ik wil mijn kind weer van school kunnen halen. Ik ga vaker met John met de rolstoel. Maar ik wil dat zelfstandig kunnen. Ik wil dat stukje kunnen lopen. Ik mag nog niets in het huishouden en geloof me doe ik het wel beklaag ik me daarover achteraf. Dan ben ik stik kapot. Of heb ik meer pijn.
Ik huil met regelmaat rivieren aan tranen voor wat me overkwam en welke littekens dat achterliet zowel letterlijk als mentaal.

Ik knok. Niet iedere dag even blij maar ik knok.

Wat me onthutst heeft is de overweldigende lieve aandacht van al die mensen rond me.
Al de post die ik kreeg.
De lieve berichten.
De liefde die via luchtpost, postbode, live, bloemen, en gedachten tot me kwam.
Dat maakt me dankbaar. En gewarmd tot op het bot!

Dat maakt ook dat oppervlakkigheid me met regelmaat onderuit haalt, boos maakt en opstandig. Ik kan er niet tegen. Ik zie bijvoorbeeld die puber nonchalant zijn met liefde en leven en dat maakt me boos. Haar gedachteloos onnadenkend voorbij lopen aan zoveel waarvan ik ook wel weet dat het bij haar leeftijd hoort doet me huiveren. Ik leef in een andere dimensie en moet mijn middenweg nog vinden in aanvaarding en toch ook nooit vergeten en koesteren.
Dus slik ik de preek af. Haar leven is zo selfcentered dat ze me nooit zal horen of begrijpen. Inzichten komen als je er klaar voor bent.
Ik had er al velen maar had nooit gedacht dat ik nog zoveel te leren had. Niet eens zozeer in de vergankelijkheid van dingen, maar vooral in hoe waardevol mensen rond je zijn.

Daarvoor is een dankjewel nooit genoeg.
Maar hoop ik dat ik dagelijks ergens wel even iemand aanraak omdat ik wat van mijn warmte wil teruggeven aan al die ontvangen haardjes van liefhebben.
xxxx voor jullie allen!